Μικρολίμανο

Μικρολίμανο

Το Μικρολίμανο ή Φανάρι, ή λιμένας Κουμουνδούρου, πρώην Τουρκολίμανο και στην αρχαιότητα Λιμένας Μουνιχίας αποτελεί σήμερα τουριστική τοποθεσία και περιλαμβάνεται στην ευρύτερη συνοικία της Καστέλλας. Βρίσκεται στα βορειοανατολικά της Πειραϊκής χερσονήσου συνορεύοντας με την συνοικία του Νέου Φαλήρου. Σήμερα, λόγω των καφετεριών και των κέντρων νυχτερινής διασκέδασης έχει δώσει ώθηση στην εντατικοποίηση της νυκτερινής διασκέδασης.

Με το όνομα Φανάρι φέρονταν κατά τους βυζαντινούς χρόνους πιθανώς από την ύπαρξη φάρου ή φανού στην είσοδό του. Τουρκολίμανο λέγονταν από τους χρόνους της ελληνικής επανάστασης του 1821 και μετά, ενώ λιμένας Κουμουνδούρου λεγόταν στους νεότερους χρόνους επειδή στο νότιο άκρο του υπήρχε η έπαυλη του Κουμουνδούρου μετά την κατεδάφιση της οποίας ανεγέρθηκε ο Ναυτικός Όμιλος Ελλάδος.

Το 1925 η ειδική επιτροπή που συστάθηκε τότε για την διόρθωση τοπωνυμιών και σημείων του Πειραιά ονομάτισε επίσημα τον λιμένα αυτόν επαναφέροντας την αρχαία ονομασία Λιμένας Μουνιχίας. Η νέα όμως ονομασία δεν κατάφερε να καθιερωθεί, λόγω του κακόηχου στη νεοελληνική, έναντι του επικρατέστερου Τουρκολίμανο μέχρι το 1967 όταν ο τότε δήμαρχος Αριστείδης Σκυλίτσης με απόφασή του καθιέρωσε το νέο όνομα Μικρολίμανο μετά και από παρασχεθείσα συνδρομή Υπηρεσιών (Ταχυδρομείου, Τηλεγραφείου κ.κλπ) που έπαψαν από τότε να εξυπηρετούν την περιοχή με προγενέστερη ονομασία.

«πηγή wikipedia»

Σηράγγιο (Σπηλιά του Παρασκευά)

Σηράγγιο (Σπηλιά του Παρασκευά)

Το λεγόμενο Σηράγγιο (ή Σηράγγιον ή Σηραγγείον ή Σήραγγα), είναι υπόγεια δίοδος, σπήλαιο, στον Πειραιά. Θεωρείται πανάρχαιο κατασκεύασμα που ανάγεται στους πρώτους που συνοίκισαν τη πόλη, στους προϊστορικούς Μινύες.
Πρόκειται για σπηλαιώδη κατασκευή που ανακαλύφθηκε το 1897 και βρίσκεται στην ανατολική πλευρά της Καστέλλας σε απότομη βραχώδη ακτή πάνω από τη θάλασσα, στη σημερινή θέση "βοτσαλάκια", άλλοτε "παραλία του Παρασκευά", από το όνομα ιδιοκτήτου παραλιακής ταβέρνας που υπήρχε παλιά εκεί, εξ ου και το όνομα "σπηλιά του Παρασκευά" και παλαιότερα "σπηλιά του Λαλαούνη".

Για το Σηράγγιο και τον ήρωα Σήραγγο δεν υπάρχουν πληροφορίες στα λεξικά Σουίδα και Ησυχίου. Περί αυτών όμως κάνει λόγο ο Αρποκρατίων, πως ο Λυσίας αναφέρει αυτό ως χωρίο του Πειραιά, στον κατά τον Ανδροτίωνα λόγο του. Ο Φώτιος σημειώνει πως το Σηράγγιο, εντός του οποίου υπάρχει και ηρώο, κατασκευάστηκε από τον Σήραγγο. Κατά τον Ι. Δραγάτση αναφέρεται πως πρόκειται για λουτρώνα (βαλανείο) με διάφορα διαμερίσματα. Τα σωζόμενα μωσαϊκά αποδεικνύουν πως ο χώρος είχε υποστεί μετατροπές στη ρωμαϊκή περίοδο. Η ανακάλυψη βωμού από πωρόλιθο, με την επιγραφή "Απόλλωνος αποτροπαίου", φανερώνει πως πρόκειται για αρχαίο ιερό που ανάγεται στον Σήραγγο, από το όνομα του οποίου και παράχθηκε η λέξη Σηράγγιο.

Η υπόγεια αυτή σπηλαιώδης κατασκευή εισχωρεί μέσα στο βράχο περίπου 12 μέτρα, κάτω από τη παραλιακή λεωφόρο Βασιλέως Παύλου, όπου και βρίσκονται δύο αρχαίοι τάφοι με ένα φρεάτιο πρό αυτών. Η αίθουσα έχει κυκλικό σχήμα και κοσμείται με διάφορα ψηφιδωτά. Στις δυό πλευρές της εισόδου υπάρχουν δύο ψηφιδωτά εκ των οποίων το μεν ένα παριστά τη Σκύλλα το δε άλλο αρχαίο νεανία σε τέθριππο άρμα, που κατά μεν τον αρχαιολόγο Χιοτέλη είναι θαλάσσια θεότητα, κατά δε τον Ι. Δραγάτση πρόκειται για τον ήρωα Σήραγγο.

Από τον αρχαίο Έλληνα ρήτορα Ισαίο πληροφορούμαστε (από το "Περί του Φιλοκτήμονος κλήρου", 33) πως το Σηράγγιο κατά τον 4ο αιώνα π.Χ. ανήκε στον Ευκτήμονα που το πούλησε στους Αντιφάνη και Αριστόλοχο αντί 3.000 δραχμών. Πλήρη περιγραφή του Σηραγγίου του Πειραιά και των αναπαραστάσεών του δίδεται από τον Γ. Ζαννέτο στο περιοδικό "Εμπόριο" έτους 1910, όπου και αρχίζει την περιγραφή από το έτος 1894, όταν ξεκίνησαν οι εργασίες απομάκρυνσης χωμάτων που έφραζαν μεγάλο μέρος της εισόδου.

Η Σπηλιά του Παρασκευά στη δεκαετία του 1960 ήταν διαμορφωμένη σε λαϊκό κέντρο με το όνομα "Σπηλιά", όπου τραγουδούσαν ο Μανώλης Χιώτης και η Μαίρη Λίντα, τη λειτουργία του οποίου και διέκοψε το 1968 ο δήμαρχος του Πειραιά Αριστείδης Σκυλίτσης

«πηγή wikipedia»

Ναυτικό Μουσείο της Ελλάδος

Ναυτικό Μουσείο της Ελλάδος

Το Ναυτικό Μουσείο της Ελλάδος, συνολικής επιφάνειας περίπου 2.500 τ.μ., (μαζί με το αίθριο), βρίσκεται στον Πειραιά στο μυχό του όρμου της Φρεαττύδας, στην ακτή Θεμιστοκλέους όπως διαμορφώθηκε με τη δημιουργία της Μαρίνας. Το μουσείο αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο του είδους του στην Ελλάδα και αναβιώνει την ιστορία χιλιετιών της λαμπρής ελληνικής ναυτικής παράδοσης.

Στις δέκα συνεχόμενες, σε ημικύκλια διάταξη, αίθουσες του Μουσείου παρουσιάζεται η ελληνική ιστορία συνυφασμένη με τη θάλασσα, από την αρχαία ναυπηγική και την εξέλιξη των πλοίων μέχρι την εποποιία της ελληνικής επανάστασης του 1821, για να συνεχίσει τη παρουσία του ελληνικού πολεμικού ναυτικού και την ένδοξη δράση του στη νεότερη ιστορία, παράλληλα με τη ναυτοσύνη και το δαιμόνιο των Ελλήνων στο κατά θάλασσα εμπόριο. Επίσης το πλούσιο αρχειακό υλικό και το φωτογραφικό αρχείο του Ναυτικού Μουσείου της Ελλάδος, θεωρούνται από τα πλέον αξιόλογα στην ιστορία της Μεσογείου. Επίσης η σημαντική βιβλιοθήκη του Ναυτικού Μουσείου που διαθέτει σπάνιες εκδόσεις βιβλίων και ναυτικών χαρτών εντυπωσιάζει κάθε επισκέπτη και ιδιαίτερα τους ναυτικούς ερευνητές και βιβλιόφιλους.
«πηγή wikipedia»